Maar er zijn nog steeds van die momenten... Dat het anders zijn dan de rest wel moeilijk is. Zeker als volwassenen zeggen dat je met dat lange haar net een meisje lijkt, dat doet zeer want volwassenen horen dat niet te doen. Dus mama probeert het maar recht te praten: ach die meneer is jaloers op je mooie lange haar want hij is kaal, of die mevrouw had haar bril niet op en zag niet zo goed dat jij geen meisje bent.
Maar ook op andere momenten, als je doet wat je zo graag en met veel plezier doet, tijdens de breakdance les is het moeilijk als een van de grotere jongens je (overigens terecht) corrigeert. Maar niet op een volwassen manier, want het is een grote jongen en geen volwassene. Maar met "grove" taal, taal die mijn gevoelige, kwetsbare jongen helemaal uit het lood slaat. Iets in de zin dat je een stom rotjoch bent en hier niet hoort te zijn... En de wond die diep in je zit die langzaam aan het helen was, wordt weer open gereten, en het ontneemt je het plezier om er weer heen te gaan.
En dus maak je ruzie... met mama want die houdt van je. En omdat mama niet gelijk begrijpt waarom je zo boos bent en ruzie met haar zoekt, ruziet mama terug. Tot ze het beseft... en dan breekt mijn hart!
Het breekt mijn hart om je zo verdrietig te zien, om je voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen te zien slinken om 1 zo'n ondoordachte opmerking. Niet zo bedoeld maar keihard binnen gekomen...
Het maakt me boos dat pesters niet inzien hoeveel schade ze aanrichten, juist de pesters die het zelf niet doorhebben. Dat ze het plezier dat je had weer verzieken, zonder zelf fysiek aanwezig te zijn. Eenmaal gepest wordt je nooit meer hetzelfde, er kan geen grapje meer gemaakt worden zonder dat er ergens in je achterhoofd een stemmetje zegt: zie je wel ik ben stom! Naarmate je ouder wordt kun je dat stemmetje stiller maken, maar je raakt hem nooit kwijt.
Ik heb 4 prachtige, gevoelige, empatische, lieve kinderen die eigenlijk niet helemaal passen in het harde, afstandelijke, onpersoonlijke leven van nu. En misschien ook niet in dat van vroeger... Maar ze zijn er en ik zou niet willen dat ze deze mooie eigenschappen verliezen omdat de maatschappij niet goed weet hoe ze daar mee om moeten gaan. Ik blijf hoop houden dat onze kinderen later een heel gelukkig, liefdevol leven tegemoet gaan waarin ze mensen ontmoeten die ze waarderen om wie ze zijn. En dat het litteken dat er zit vervaagt en ze alleen maar sterker heeft gemaakt.
