Niks mis mee, en er valt prima mee te leven. Maar na het lezen van het boek "Krachtig anders leren" van Wim Bouman, zie ik wel dingen terug waarvan ik denk: ooooooooo denkt ze zo! Een feest van herkenning in mijn dochter. Bijvoorbeeld dat dyslectici beelddenkers zijn. Woorden leren wordt ze moeilijk gemaakt op school omdat ze woorden letter voor letter leren en niet het woord als geheel. Maar ook dat ze, om te kunnen leren, beter een woordweb kunnen maken dan een samenvatting.
En laat dat nou informatie zijn die ik in mijn lessen wil toepassen! Want het aantal dyslectische kinderen in de klas is best groot. Zeker een kwart van mijn klas is dyslectisch. En dan werkt "gewoon" leren uit het boek niet goed genoeg voor je. Biologie wordt daarnaast ook steeds taliger, flinke lappen tekst waar je de informatie uit moet halen die belangrijk is. En juist dat is dus moeilijk leren.
Door bezig te zijn met een woordweb ben je juist heel anders bezig met de stof, je bent aan het doen. Volgens dimensie 2 van Marzano is dat heel belangrijk om nieuwe informatie vast te zetten in onze hersenen.
Twee van mijn dyslectische leerlingen kwamen na het maken van een SO naar me toe en snapten niet waarom ze het zo ontzettend fout hebben kunnen doen ondanks dat ze het toch goed geleerd hadden. Ze waren op tijd begonnen met leren (zeggen ze), en kenden alles. En toch bij de toets blijkt het niet te lukken. Ik had net het boek Krachtig anders leren gelezen en wilde eens kijken of ze het op deze manier beter konden leren. Ze kregen van mij de opdracht om de paragrafen waar we mee bezig zijn samen te vatten in een woordweb. Dit was echter heel kort voor de toets en het effect was daardoor misschien wat minimaal maar ze hadden allebei er een goed gevoel bij gehad. Voor het laatste hoofdstuk hebben we nu afgesproken dat ze woordwebben maken en dat ik ze bekijk. Dan kan ik ook gelijk zien of er nog ergens denkfouten zijn.
Zo zie je maar weer dat je op diverse plekken je inspiratie vandaan kunt halen!
