Langzaam aan neemt de stress een heel klein beetje af. Ik heb al mijn taken afgebouwd tot het noodzakelijke. Dat betekent dus dat ik alleen de Lio aan het doen ben, geen onderzoek doe en al helemaal geen vakken aan het afronden ben. Dat zijn maar weinig punten die ik dit jaar binnen ga halen... Maar het betekend ook dat ik meer tijd en aandacht voor de kinderen heb, en laten we eerlijk zijn: die staan toch echt op de eerste plek.
Gelukkig gaat het ook met hun nu langzaam de goede kant op, er lijkt een lichtje te komen aan het einde van de tunnel. En dat betekent voor mij ook dat ik daarin wat rust ga krijgen. Eens kijken of ik niet op mijn tandvlees loop als de volgende vakantie zich aandient.
Wie weet pak ik het bloggen wel weer op want er zijn echt heel veel dingen die ik leuk vind om te vertellen over het lesgeven. Maar ook alle nieuwe ideeën die ik op heb gedaan zijn het waard om op te noemen. Bijvoorbeeld de escape the classroom waar ik en mijn collega mee bezig zijn. Prachtig idee dat ik opgedaan heb op de NIBI conferentie. Of de Wim Hoff methode, waar ik misschien wel wat aan ga hebben met mijn CPS (chronisch pijn syndroom). Waar ik overigens nog helemaal niks mee gedaan heb want.... ach verzin zelf maar een reden (smoes).
In elk geval wil ik dit volgend schooljaar weer helemaal op gaan pakken als ik geen lange weekjournaals hoef te schrijven voor mijn Lio... Tot dan zal ik maar zeggen!
